(jeden lub dwa dni w zależności od ilości zwiedzanych obiektów w terenie)
Orany (Varėna)
Dzieli się na Stare i Nowe Orany oddzielone rzeką Mereczanką. Nowe Orany są stosunkowo młode, ponieważ powstały w XIX w. kiedy w tej okolicy budowano kolej Petersburg – Wilno – Warszawa. Natomiast Stare Orany wzmiankowane były jeszcze w 1413 r. jako myśliwski dworek książęcy. Mocno ucierpiały w czasie I wojny światowej. W Oranach urodził się słynny litewski muzyk i artysta malarz Mikolaj Cziurlonis. Dom jego nie ocalał, podobnie jak kościół, w którym był, ochrzczony. Swiątynia po wojnie była całkowicie przebudowana
zdjęcie: BNS
Merecz (Merkinė)
W średniowieczu w Mereczu był jeden z ważniejszych drewnianych zamków systemie obronnym Litwy przeciw krzyżakom. Znajdował się na stromym wzgórzu przy ujściu rzeki Mereczanki do Niemna. W 1377 r. zdobyty i spalony przez krzyżaków, lecz później odbudowany. Co ciekawe, właśnie w Mereczu król Władysław Jagiełło w 1387 r. nadał prawa magdeburskie dla Wilna. W późniejszych latach miasteczko często było odwiedzane przez władców Polski i Litwy, ponieważ leżało na szlaku Wilno – Grodno – Kraków, po za tym znajdował się tam królewski dworek myśliwski. W Mereczu zmarł król Władysław Waza, o czym mówi tablica umieszczona na domu, gdzie dokonał żywota “wielce utrudzon podczas łowów”.
Ze wzgórza zamkowego roztacza się piękny widok na rzeki Niemen, Mereczanka oraz wyspy.
Zachowały się założony przez Jagiełłę kościół Wniebowzięcia NMP o cechach gotyku i renesansu oraz dziewiętnastowieczna cerkiew.
Zdjęcie: Nerijus Bašinskas
Dzukijski Park Narodowy (Dzūkijos nacionalinis parkas)
Park został założony w 1991 r., terytorium wynosi 559,2 km². Przez niego płyną trzy rzeki – Uła, Mereczanka i Niemen tworząc w wielu miejscach niezwykle malowniczy krajobraz. 85 % zajmują lasy, głównie sosnowe, ale też są tereny bagienne. Najbardziej znane Rojsty Czepkelio (Čepkelių raistas). Ciekawostką jest wydma Kloniu w Marcińkańcach. Po za tym w tej wsi znajduje się imponujący drewniany kościół św. apostołów Szymona i Judy Tadeusza z 1880 r. Polecane do zwiedzania są również etnograficzne wsie – tak zwana “ulicówka” Zerwiny (Zervonos) i Mustejki (Musteika), gdzie działa muzeum bartnictwa.
Miłośnikom fauny i flory park jest doskonałym miejscem do wypoczynku i poznawania, bowiem duża ilość i różnorodność gatunków zwierząt, ptaków, owadów i gadów oraz roślin Na zwiedzanie parku można poświęcić kilka godzin lub wręcz kilka dni.
Park rzeźb Grutas (Grūto parkas)
Park rzeźb postaci historycznych epoki komunizmu na Litwie powstał w 2001 r. Jest to plenerowa prywatna ekspozycja pomników działaczy i bohaterów Związku Sowieckiego oraz innych przedmiotów z historii Litwy sprzed ponad 40 lat. Spacerując parkiem można poczuć dawną atmosferę narzuconej Litwie ideologii, którą przekazują pomniki, hasła, portrety, sowiecka muzyka oraz wieżyczki wartownicze, jakie ustawiano w łagrach na Syberii. Inicjatorem i właścicielem parku jest przedsiębiorca V. Malinauskas.
Ogółem w parku znajduje się blisko 90 sowieckich rzeźb autorstwa 46 różnych twórców, które były likwidowane po 1990 r. kiedy Litwa stała się niezależną od ZSRR.
Zdjęcie.: Audrius Mielkus
Druskienniki (Druskininkai)
Urocze wypoczynkowe miasteczko nieopodal granicy z Białorusią. Znane jako jedno z lepszych uzdrowisk klimatycznych i balneologicznych w Europie. Znajdują się tam źródła mineralne o różnym natężeniu leczniczych soli i pokłady borowin, działa 9 sanatoriów i centrum balneologiczne.
Nazwa pochodzi od wyrazu “druska”, co po litewsku oznacza sól. Właśnie od soli się rozpoczęło, ponieważ po I rozbiorze Rzeczpospolitej i utracie kopalni soli, rozpoczęto poszukiwać nowe kopanie, a od XVII w. to miejsce było już znane ze swych słonych wód. Okazało się jednak, że do spożycia ta sól się nie nadaje, natomiast posiada ogromne wartości lecznicze. Dlatego w 1794 r. z rąk króla Stanisława Augusta Poniatowskiego Druskienniki otrzymały status miejscowości leczniczej. W późniejszych latach popularność Druskiennik rosła i w 1837 r. uzyskało prawa uzdrowiska. Wypoczywało tam szereg znanych osób: Kraszewski, Orzeszkowa, Moniuszko i inni.
W okresie międzywojennym Druskienniki należały do Polski i dalej funkcjonowały jako kurort. Z uznaniem się mówi w Druskiennikach o doktor Eugenii Lewickiej, specjalistce od medycyny sportowej, która tam prowadziła „Zakład Leczniczego Stosowania Słońca, Powietrza i Ruchu”. Niejednokrotnie w Druskiennikach spędzał urlopy marszałek Józef Piłsudski.
Nie tylko sanatoria przyciągają gości. Czas można spędzić podczas spaceru nad Niemnem, na rowerach, “przelecieć” nad miastem kolejką linową lub zażywać atrakcji wodnych w aquaparku.
[ngg src=”galleries” ids=”3″ display=”basic_thumbnail” thumbnail_crop=”0″]
Liszków (Liškiava)
Nieduża wieś położona nad Niemnem, na skraju Dzukijskiego Parku Narodowego. Jednakże znana jest z pięknego kościoła i klasztoru podominikańskiego.
W średniowieczu na wysokim wzgórzu istniał drewniany zamek. Na przełomie XIV – XV w. rozpoczęto budować nowy murowany, lecz nie ukończono, gdyż po zwycięstwie grunwaldzkim zamek okazał się zbędny. Po nieukończonej budowli pozostały fragmenty murowanej baszty.
W końcu XVII w. właściciel majątku Jerzy Kosiłło sprowadził z Sejn do Liszkowa Dominikanów. Oni właśnie wybudowali rokokowy kościół św. Trójcy i klasztor.
Do Liszkowa z Druskiennik można udać się również transportem wodnym.
©Augustinas Žemaitis
